Wracam. Prawie na stare śmieci, do śródmieścia. Być może wracam na studia. Wracam do bloga, obiecując sobie po raz setny, że będę systematyczna, że będę uzupełniać. Może będę. Pod wpływem motywującego kursu trenerskiego już sobie naobiecywałam różnych rzeczy. Może się uda.
Obejrzałam po raz drugi film, który popełniła Mała Wi. Mała się pewnie będzie wkurzać, złościć i mówić mi co ja mam małe, ale absolutnie mnie to nie wzrusza.
No i zdałam sobie sprawę, że to był właśnie mój jedyny urlop i wyskoczenie gdzieś w czasie wakacji. Nie piszę o tym, żeby marudzić. Tylko tak, o.
Bo człowiek taki zarobiony, że mu 3 miesiące przez palce przeciekły.
Hoppipolla krakowska. Leje, wieje i chyba zaczyna się ten czas na złotą polską jesienną depresję.
I piosenka, też od Małej Wi.
I want to sit down and hear your mind;
I don’t want to leave anyone behind.
And when I talk about it
I don’t mean this is the way it’s got to be.
Let’s think of all the world and its possibilities;
I want to climb a mountain that’s more than my strength.
I am just a man and I am waiting on
a god who is a god to come and undo my mind.
You are my wife, you’re my lover and my friend,
and you will stay with me until one of us comes to an end.
God’ll make it right when everything gets going wrong,
and we’ll wait on him in the morning, wait on the lawn.
We’ll dance on the lawn when it’s green and growing back
from a winter of tears and of breaking my back.
And you healed me one night when I laid and cried;
I reached out for your arm, caught your eye.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz